ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΠΟΓΔΑΝΟΥ ΓΙΑ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟ

 Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΠΟΓΔΑΝΟΥ ΣΤΟ PROTAGON.GR

 

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος γράφει για τη συνέντευξη που πήρε από τον κ. Μιχαλολιάκο και τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή επί... δικαίων και αδίκων! "Με αφορμή το δεύτερο σε επισκεψιμότητα άρθρο του protagon, για το τελευταίο επταήμερο, οι σκέψεις μιας εβδομάδας ζητούν διατύπωση. Κατά πρώτον, εντύπωση προκαλεί η άνεση με την οποία συνάδελφοι, που ποτέ δεν έχουν επιχειρήσει να αντιμετωπίσουν τον αρχηγό μίας ΧΑ, πολλώ δε μάλλον σε ζωντανή εκπομπή τετ-α-τετ, σχηματίζουν τόσο αβίαστα άποψη εν σχέσει με την ευκολία, τη δυσκολία, τη σκοπιμότητα, τις συνθήκες και τον τελικό βαθμό επιτυχίας του εγχειρήματος, που χρειάστηκε να φέρω εις πέρας στην πρεμιέρα της εκπομπής «Ευθέως» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Κατά δεύτερον, από την άλλη, συναισθήματα πίστης στο μέλλον του τόπου γεννά η αυθόρμητη συσπείρωση τόσων αρνητών του ολοκληρωτισμού - που σα να έψαχναν μιαν αφορμή για να εκδηλωθούν μαζικά.


Όσον αφορά, συγκεκριμένα, στο κείμενο της κας Βιτάλη, την (παρα)καλώ να εξετάσει τα εξής: Σε περίπτωση που ο δημοσιογράφος δεν απαντήσει εξ αρχής υφολογικά – ναι, ακόμα και με το φλέγμα μιας πίστης στον διαφωτισμό και τον κοσμοπολίτικο ελληνισμό – στον φραστικό τραμπουκισμό του αρχηγού των μεταμφιεσμένων νεοναζιστών, θα κατηγορηθεί για σκύψιμο της κεφαλής και αμαχητί παράδοση. Εφόσον, δε, αφού έχει στη συνέχεια ρωτήσει, ώστε να εξετάσει τον καλεσμένο και να λάβει απαντήσεις, αντί για αυτές εισπράττει φωνακλάδικες επιθέσεις, τότε, εάν δεν εγκαλέσει τον συνομιλητή του, αν δεν «του την πει», πάλι θα βρεθεί στην αρένα των «καλοπροαίρετων» συναδέλφων κατηγορούμενος ως δειλός - και δη μπροστά στον «φασίστα». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή, αλλά ας είναι. Το γράφει και η ίδια. Οι «παθογένειες του κλάδου» είναι γνωστές.

Αντιλαμβάνομαι, πάντως, ότι η κα Βιτάλη είχε κάθε καλή πρόθεση νουθεσίας και δεν υπέκυψε σκόπιμα στο θέλγητρο του «βγάζω στη σέντρα τον συνάδελφο για να γράψω ένα κείμενο που θα κάνει γκελ στον αδηφάγο Έλληνα, αυτόν που οσμίζεται αίμα και – υπό το άγος μιας πραγματικότητας που τον περιπαίζει – ορμά και το αναπαράγει». Βεβαίως, με μια κάποια ενσυναίσθηση διαβάζω στις γραμμές της την αποτύπωση του πώς υπέθεσε ότι ίσως να αισθανόταν η ίδια μπροστά στο Νίκο Μιχαλολιάκο. Όμως, η συνάδελφος Βίλμα Παπασάββα ήταν, ίσως, οξυδερκέστερη: Όντως ο υποφαινόμενος καταλογίζει στον εαυτό του την αποτυχία της ορθής συνδιαχείρισης ακουστικού και καλεσμένου. Αυτό, όμως, αποδίδεται με τον επιρρηματικό προσδιορισμό «υπό πίεση», ή «σε σύγχυση», όχι «υπεροπτικά και συγχρόνως ανυποψίαστα». Ας είναι βέβαιη η κα Βιτάλη, ότι δεν εξόρμησα με άγνοια κινδύνου. Κι ας αντιμετώπισα μεγαλύτερες από το αναμενόμενο δυσκολίες. Κυρίως, μετά το πέρας της εκπομπής.

Εύλογο: Στην Ελλάδα του 2012, ο δημόσιος διάλογος υπηρετείται σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους ανθρώπους που λειτούργησαν ως δομικά υλικά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που διέλυσε τη χώρα. Κι αν ανάμεσά τους εμφιλοχωρούν οι αξιόλογοι, οι φιλότιμοι και ηθικοί, ενίοτε κι αυτοί παρασύρονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αγέλης, κομπλεξισμού, υποκρισίας. Προς Θεού, αυτό δεν αφορά στην κα Βιτάλη. Κατά νου έχω, ως εμβληματικό κατηγορίας, το αξιόπτυστο κείμενο του προφανώς δυσκολεμένου κου Μάνου Αντώναρου – που μετά από σταδιοδρομία στην Ελλάδα της ακμαίας παρακμής, βρίσκει όψιμα το θράσος της κατακραυγής των δημιουργημάτων της ολιγωρίας και της ατιμίας της γενιάς του, στοχοποιώντας έναν άνθρωπο επειδή, να το πούμε ξερά, δεν του αρέσει η μούρη του.

Ιδού ο κόσμος των ΜΜΕ σε μια χώρα υπό κατάρρευση. Λίγες είναι οι νέες φωνές πρώτης γραμμής – κι από αυτές, πόσες, άραγε, εκείνες που δεν διαπλέκονται, που δεν μπαίνουν σε payroll, που αρνούνται να γλείψουν για μια θέση σε γραφεία τύπου, υπουργεία και υπηρεσίες, ακολουθώντας την πεπατημένη των προπατόρων τους; Τα μέσα βρίθουν ακόμα από τα ίδια «γατάκια» που επέτρεψαν στην ΧΑ να θεριέψει χωρίς να τολμήσουν να αποκαλύψουν ευθύς εξ αρχής τη ναζιστική καταβολή της, που ανέχτηκαν επί δεκαετίες την ανομία και σιγόνταραν ως ομοτράπεζα το μεγάλο φαγοπότι. Που, ωμά, προστατεύουν τους πολιτικούς που υπερασπίζονται τα προνόμιά τους, αλλά απεργούν μαχητικά όταν έρχεται η ώρα οι δημοσιογράφοι (και οι τράπεζες – τρανοί πυλώνες του συστήματος εξουσίας) να υπαχθούν στον οίκο ανοχής που καλείται ΕΟΠΥΥ. Όπου, εντωμεταξύ, έχει ήδη πεταχτεί το 95% του ταπεινού «λαουτζίκου».

Μέσα σε αυτόν το χώρο, πώς να μην ισχύσει το «άνθρωπος ανθρώπω λύκος»; Κι αν τόσα σχόλια φιλοξενήθηκαν στα μέσα (και τις ηλεκτρονικές «ουρές» τους) για την από μέρους μου υπεράσπιση, ακόμα κι αν αυτή δεν έγινε με τον πλέον επιτυχή τρόπο, του ΣΚΑΪ κατά την εν λόγω συνέντευξη, ας μου επιτρέψουν οι συνάδελφοι να τρέφω μιαν επαγγελματική ηθική, που υπαγορεύει τα εξής: α) Στα γκαιμπελικά ψεύδη και τη λάσπη κανείς οφείλει να απαντά – κι εδώ συμφωνώ με το κοντρόλ, άσχετα αν ελέγχεται ο χρονισμός της απάντησης. β) Προς το κανάλι, που αποτελεί τον μόνο εργοδότη μου, που με εμπιστεύτηκε και στήριξε την «τρέλα» μου, να συνομιλήσω live με το λεγόμενο «θηρίο» (το οποίο ένα ολόκληρο σύστημα έχει ως τώρα αποφύγει ως ο διάβολος το λιβάνι), νιώθω την υποχρέωση της πίστης και της αναγνώρισης – αλλά και της επαγγελματικής μου βελτίωσης. Ας αφήσουμε τις υποκρισίες. Είμαστε όλοι όσο ελεύθεροι επιλέγουμε να είμαστε μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικά ύποπτο.

Τέλος, ευχαριστώντας την κα Βιτάλη για την αφορμή (χωρίς διάθεση σαρκασμού), παροτρύνω τους συναδέλφους – διπλά εκείνους των νεότερων γενεών – να εκμεταλλευτούν την αρχή που έγινε στο «Ευθέως», είτε τη θεωρούν επιτυχή, είτε στραπάτσο, και να αποφασίσουν, επιτέλους, ότι αν εμείς, οι δημοσιογράφοι, δεν θέσουμε εαυτούς αντιμέτωπους αποφασιστικά με τον δημόσιο λόγο υποκριτών και καιροσκόπων, αν δεν σταματήσουμε να φιλοξενούμε με τον «ευχάριστο» τρόπο του σεβαστού βετεράνου κου Τράγκα τους λαϊκιστές της δημόσιας σφαίρας, από όπου κι αν αυτοί προέρχονται, η χώρα κινδυνεύει να μπει σε ακόμα πιο οδυνηρές περιπέτειες. Η κοινωνία ήδη μας απορρίπτει συλλήβδην ως κλάδο. Να θυμίσω το γνωστό σύνθημα; Περιττό. Ζούμε ιστορικούς καιρούς. Καθένας κάνει τις επιλογές του, κρίνεται και θα κριθεί.

Κι είμαι, εντούτοις, αισιόδοξος, διότι μαζί με τα θλιβερά, βλέπω και τα φωτεινά: Υπάρχει στη χώρα μια μαγιά ανθρώπων με μαγκιά, που μπορούν να μοιράζονται ακόμα και τα λάθη με αγάπη, ώστε να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο. Κάθε καλό και καλή δύναμη σε όσους νιώθουν την ευθύνη."
protagon.gr